De tekentafel neemt de wijk

Abstract

Grootschalige sloop en nieuwbouw van woningen in naoorlogse woonwijken beroeren de gemoederen. In 1997 werd herstructurering van stadsbuurten onderdeel van een stedelijke vernieuwing die de gestage uittocht van beter gesitueerde gezinnen uit de grote steden moest helpen keren. Anders dan bij de vroegere stadsvernieuwing is de transformatie van woonbuurten er op gericht aantrekkelijke woonmilieus te maken voor mensen die wat te besteden hebben. Nu de operatie op stoom begint te komen worden zowel pleidooien gevoerd om de sloop te stoppen als om het slooptempo juist op te voeren. Voor beide zijn argumenten aan te voeren. Dit essay plaatst de verschillende kanten van de ingrijpende opwaardering van wijken in hun context. Welke doelen worden nagestreefd en hoe verhouden die zich tot elkaar? Welke ervaringen zijn opgedaan en wat kunnen we daarvan leren? Het essay blikt eerst terug op de sociale ambities bij het ontwerp van de woonwijken. Wat is daarvan overeind gebleven?

Over de auteur Jeanet Kullberg studeerde sociale en historische geografie aan de Universiteit Utrecht. Ze werkte daarna vele jaren bij het Onderzoeksinstituut OTB van de Universiteit Delft waar ze vooral lokaal onderzoek deed op het terrein van de volkshuisvesting. Ze promoveerde op onderzoek naar de betaalbaarheid van het wonen voor mensen met lage inkomens en schreef daarnaast over woonruimteverdeling, huurschuld, overlast en ontruiming, woningontwerp en beheer van woningen, leefbaarheid van wijken, voetbalgekte in woonbuurten en over specifieke bewonersgroepen zoals ouderen en asielzoekers. Sinds 2002 is ze verbonden aan het Sociaal en Cultureel Planbureau (onderzoeksgroep Wonen, Leefbaarheid en Veiligheid) en draagt daar vooral bij aan de periodieke rapportages van het bureau. Ze maakt deel uit van de redactie van het internationale tijdschrift Housing Studies.