De ongrijpbare nonrespondent

Abstract

Iedereen weet welke groepen het moeilijk maken een hoge respons te halen: grotestadsbewoners, alleenstaanden en mannen maken het de interviewer niet makkelijk. In de praktijk blijkt dit veel gecompliceerder te liggen. De aanpak van het veldwerk speelt bijvoorbeeld ook een grote rol. In 1999 waren grotestadsbewoners aanvankelijk wat minder enthousiast om mee te doen aan het Aanvullend Voorzieningengebruikonderzoek (AVO), maar omdat vervolgens heel veel energie in die grote steden werd gestoken, deden ze in tweede instantie toch vaak mee. In 2003 werden grotestadsbewoners vaak pas laat in de veldwerkperiode bereikt, en daardoor was er nog maar weinig tijd om ze alsnog proberen over te halen.

In dit rapport wordt de nonrespons op het AVO 2003 vergeleken met die op het AVO 1999. De nonrespons was iets hoger in 2003. Net als in 1999 blijkt het belangrijk om zoveel mogelijk mensen persoonlijk te spreken te krijgen, ook als ze vaak niet thuis zijn. De verschillen tussen mensen die makkelijk en moeilijk tot medewerking zijn te bewegen zien er in 2003 echter anders uit dan in 1999, deels door de andere veldwerkaanpak. Het overhalen van aanvankelijke weigeraars had net als in 1999 weinig invloed op de uiteindelijke resultaten. In 2003 werd veel gedetailleerder dan in 1999 gevraagd naar redenen waarom iemand niet wilde meedoen. Veel detail blijkt niet altijd tot betere antwoorden te leiden. Wel blijkt dat de reden voor weigering mede bepaalt of iemand later alsnog instemt met deelname.